Naivasha, een bijzondere dag

Dag 4

Wauw, wat een dag, we zullen maar bij het begin beginnen. Na een heerlijk nachtje slapen achter een muskietennet, op naar ons ontbijt. Lekker! Bacon and eggs, pancakes, musli, fruit en yoghurt, niks mis mee. Een koffie en we zijn er weg van. We gaan naar school! Yep, we zijn uitgenodigd om op de compound van de kwekerij, waar Nico die dag heeft gewerkt, om de lokale school te bezoeken. Zo leuk! We worden warm ontvangen en rondgeleid. De klaslokalen zijn basic, maar schoon en de muren zijn beschilderd met de verschillende dieren. Bofkonten denken we, die waanzinnig mooie natuur om je heen. Maar wij zijn de bofkonten! De huisjes waar het personeel woont zijn klein, maar ze zijn zo trots en tevreden. Alle kids spelen en lachen, de vrouwen zijn bijna allemaal aan het werk, wassen schoonmaken.. En die kids in de klas zingen verschillende liedjes voor ons. Echt geweldig, één voor één zingen ze mee uit volle borst, een grote glimlach op vrolijke gezichtjes… Je zou er zo één mee naar huis willen nemen, zien we Noor denken. Oh, kijk nou,….! Een high five , een paar leuke foto’s en we zwaaien ze uit. Dat was een prachtig begin van dag 4. Op naar Hell’s Gate National Park.

Wat fijn, dit is maar 3 minuten rijden en dan…. Op de fiets! We gaan met een mountain bike het park in. Weer een nieuwe ervaring. We fietsen over de weg en de bavianen zitten langs de weg en kijken ons aan… “Zijn jullie wel goed bij je hoofd om met 34 graden te gaan mountain biken?”. Ja, dat is het plan, we gaan ervoor. We hebben een gids, David, en we gaan het park in. We fietsen langs rotswanden en we zien gazelle’s, impalla’s en zebra’s grazen en voor onze neus oversteken. Het geluid van vogels en een beetje wind, wat een feest. We zien verschillende warthog families, voor de niet-kenners “Pumba”. Ze zijn inmiddels uitgeroepen tot onze favoriete dieren. Zo grappig, ze huppelen met een staart rechtop, alsof dat hun gsm-ontvanger is, te leuk. En dan hebben ze een Feyenoord kapsel, je moet even goed kijken, maar ze komen zo uit het Maaskantje.

Na zo’n 3 kwartier fietsen komen we bij “the Gorge”, een kloof van zo’n 50m tot 100m diep. Het is droog seizoen, dus we kunnen naar beneden. Hoe gaan we dit omschrijven, de foto’s zeggen eigenlijk alles. Een avontuurlijke klim naar beneden, brengt ons in een ravijn. Soms 1 meter breed, dan weer 4, adembenemend mooi. Uitgesleten door de waterstromen, wanen we ons in een film setting van Indiana Jones, of beter Tomb Rider met Angelina Jolie, waarvan delen in deze kloof zijn opgenomen. Dit was wel de verassing van de dag. Het is een klim en flinke wandeling, maar zo de moeite waard. Na een wandeling van zo’n 1,5 uur klimmen gaan we weer naar boven. Een coke en een smile en dan… ja, terug fietsen… en dan af en toe een beetje berg op. Pff… om 2 uur zijn we terug bij de ingang, moe en voldaan. Wat een unieke ervaring, prachtige beelden en…. (om met Noor haar worden te spreken), een zweet reet.. Tja zo’n kleine 20 km op een mountain bike gaat niet in de koude kleren zitten! Wat nu?

Lunch! En snel een 'heerlijk helder Tusker', die hebben we wel verdiend. Wat fijn wederom, de lodge ligt op 5 minuten van het park vandaan, beter had niet gekund. We ploffen neer en proosten op onszelf, deze hadden we echt verdiend en hij is lekker!! We bestellen van de kaart, niet kiezen, we doen gewoon van alles wat. We snacken allemaal van alle borden en alles is lekker. De apen springen en lopen om ons heen, ze horen bij de setting. Het lijkt normaal, maar blijft bijzonder. Kleine aapjes kijken verveelt nooit, het zijn net mensen.. We genieten, wat een feestje.

Het is bijna 4 uur, maar ons avontuur is nog niet voorbij. Eerst South Lake Road. We gaan terug naar Nico’s plek. We pakken de spullen die we speciaal voor hem mee hebben genomen. Een hart, een foto van Pino, een steen, de bijzondere tekst, … en het hart van de lalleballen. Wij rijden er naar toe en op dat moment regende het heel hard. Eenmaal daar aangekomen schijnt toch de zon weer, het is geen toeval. We zoeken een mooi plaatsje. Hier is het goed. We zetten “Stairway to Heaven” op en beleven nog één keer een bijzonder moment op deze plek. Dag Nico, dag Papa, wij houden nog altijd heel veel van jou.

Terug naar de lodge, hup in de boot. Lake Naivasha! We moeten die hippo’s (nijlpaarden) zien, die onze Nico ook had gezien en vastgelegd met zijn camera. Het is al 5 uur, bewolkt en gaan het meer op… Zoek zoek zoek… Hmmm, gaan we ze nog wel zien? Vogels, Marabu’s, Kingfisher, ook mooi, maar wij willen Hippo’s! Ja, daar, kijk, ooh wat mooi. Grappig die oortjes, Daar nog één, twee… zeven!! Kunnen we niet dichterbij.? “Hans, niet gaan staan om foto’s te nemen…! Ze zijn gevaarlijk.” Maar ze zijn zo schattig. De oortjes wapperen boven water en die kleine oogjes kijken je strak aan. “Ik zie jullie wel….”. Daar nog éen, waarop Hans roept: “kom op, doe die bek nou eens open!”. Ha ha, we lachen, en zijn het met hem eens, maar ja, dat kun je niet afdwingen… En dan, yes, wauw, wat een grote bek. Is de foto gelukt? Nee, F… te laat..!! We gaan verder. Op het land zien we twee giraffen, ook mooi, maar beetje ver weg. En dan, weer een hippo, en ja, daar zijn er weer een paar. En... hij zegt Aaa….! En we hebben hem! Hakuna Matata!

We gaan terug, douchen… Pfff, zucht, wat een dag. Een dag om in te lijsten. We gaan er nog ééntje drinken, een kleine snack en dan gaan we snurken. Dat wordt makkelijk. Nog één probleem.. Deze ‘post uploaden”. Hier geen wifi, dus alles moet via de internet bundel van T-Mobile, hotspot, etc. Dus als jullie je afvragen waarom we zuinig zijn met foto’s…. Uploaden is zo’n beetje 3 Euro per foto en gaat niet snel. Morgen op naar de Massai Mara…. Massai, here we come! Enne, we hebben begrepen dat er een goede wifi is. Dat scheelt. Zeker voor Noor & Milou, die zijn toch wel ietwat onthand zonder wifi…. Daag, tot een mooie morgen.